Źródła pr. Wspólnot Europejskich – pr. wtórne
Wtórne pr. wspólnotowe = jest stanowione przez organy Wspólnoty na postawie i w granicach wyznaczonych przez pr. pierwotne (pr. pierwotne pochodzi bezpośrednio od państw członkowskich= traktaty).
Prawo wtórne (pochodne) obejmuje:
- rozporządzenia;
- dyrektywy;
- decyzje;
- zalecenia;
- opinie.
Rozporządzenie
- zasięg ogólny,
- wiąże w całości
- jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach
- Adresatami rozporządzeń są nie tylko państwa i ich organy, lecz także obywatele
- podlegają opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot w serii L
- dla ich mocy obowiązującej nie jest konieczna inkorporacja do pr. wew., ani ogłoszenie (np. w polskim Dz.U.).
- państwa członkowskie nie są uprawnione do ogłaszania rozporządzeń w własnych publikatorach
- zakazane jest dokonywanie wiążącej wykładni rozporządzeń przez organy państwa członkowskiego.
Dyrektywa:
- adresowany do państw
- wiąże w odniesieniu do rezultatu
- pozostawia swobodę wyboru formy i środków
- państwa są zobowiązane do implementacji dyrektyw w krajowy porządek prawny w sposób zapewniający jej pełną skuteczność, a także w wyznaczonym w dyrektywnie terminie.
Skutki niewykonania dyrektywy:
- odp. odszkodowawcza państwa.
- skutkuje wniesieniem przeciwko temu państwu skargi o naruszenie przepisów Traktatu.
- dyrektywa może wywoływać bezpośredni skutek, jeżeli:
- mimo upływu przewidzianego w niej terminu nie została implementowana w krajowy porządek prawny;
- postanowienia tej dyrektywy są precyzyjne i bezwarunkowe, umożliwiając jej zastosowanie w konkretnych przypadkach.
Decyzje są aktami regulującymi sytuacje indywidualne i konkretne. Odnoszą się do oznaczonego kręgu adresatów i wiążą w całości podmioty, do których są skierowane (mogą to być państwa członkowskie, jak również inne podmioty prawne). Decyzje określają także tryb i środki urzeczywistnienia zawartego w nich nakazu/zakazu.
Zalecenia i opinie nie mają moc wiążącej; tzn. nie są prawnie wiążące dla ich adresatów, ale mają znaczenie prawne – np. opinia Parlamentu w procedurze współdecydowania stanowi konieczną przesłankę prawidłowości aktu prawnego Wspólnoty wydawanego w tym trybie. Zdaniem ETS zalecenia powinny być uwzględniane przy sądowej wykładni pr. krajowego państw członkowskich.
Wyliczenie z art. 249 TWE nie jest wyczerpujące – przepisy TWE przewidują także inne akty prawne, w szczególności: umowy międzynarodowe (art. 133 ust. 3 TWE), umowy pr. publicznego i prywatnego (np. art. 238 TWE), programy (np. art. 166 ust. 1 TWE) czy regulaminy (np. art. 199 ust. 1 TWE).
Linki sponsorowane
KANCELARIA PRAWNA tel. (061) 86-888-48 |